Charles Schmitt

Charles Schmitt

l 08.03.1978 l najstarszy z rodzeństwa l z zawodu neurochirurg l z zamiłowania awanturnik l nos po złamaniach składany miał już kilkukrotnie l dorobił się blizny zaraz obok skroni l ojciec od święta l

Urodził się w Nowym Orleanie, tam został wychowany i właśnie tam dojrzewał. Właściwie robił to tylko do ósmego roku życia, potem już jedynie rósł, pozostając przy rozsądku oraz sumieniu rozwiniętym na poziomie dzieciaka. Nigdy nie był mokrym snem żadnego rodzica. Terroryzował najpierw rówieśników z sąsiedztwa, ciskając w nich kamieniami i wymuszając oddawanie zabawek, później pastwił się nad młodszym rodzeństwem, by na koniec zawojować kolejne szkoły. Dzięki bogu za zdolność szybkiego zapamiętywania, bo inaczej z trudem przeciskałby się do kolejnych klas. Dobrych ocen nie uzyskał poprzez ślęczenie nad książkami czy podlizywanie się nauczycielom. Wśród grona pedagogicznego wsławił się bardziej jako zawadiaka popalający fajki za salą gimnastyczną niż pochylony nad podręcznikami chłopaczek. Nie najgorsze wyniki były skutkiem wrodzonego cwaniactwa oraz umiejętności łatwego przyswajania wiedzy.

                Dzieciństwo miał pozbawione przemocy w rodzinie i można je uznać za całkiem szczęśliwe. Przynajmniej dla niego, bo najbliżsi najedli się od groma nerwów, starając się wyplewić z Charlesa wszelkie zło i zrobić z niego prawego obywatela Stanów Zjednoczonych. Zresztą bezskutecznie, bowiem nieważne ile razy zostawał uziemiony, ile kar na niego nakładano, Schmitt nadal pozostawał tym samym dupkiem, który po nocach wymykał się z domu, a w dzień podkradał papierosy. Do roboty wziął się dopiero na studiach, bo tam właśnie zdał sobie sprawę, że mówienie ludziom tego, co chcą usłyszeć już nie wystarczy i nie ma miejsca na jakieś pomyłki. Dlatego zaczął więcej czasu spędzać nad książkami, chociaż nie można powiedzieć, że wzięło mu się na całkowitą metamorfozę. Nie nawiedziły go w nocy żadne duchy, toteż został praktycznie tą samą osobą, co wcześniej, jedynie częściej robiącą notatki. Mniej więcej w tym samym czasie Charles zauważył, że rzucanie kamieniami już w niczym nie pomoże, i że stracił całą swą władzę, jaką dzierżył w dłoni do końca szkoły średniej. Teraz wszyscy byli już dorośli, nikt nie bał się Schmitta. Wówczas uświadomił sobie, iż musi coś z tym zrobić. Przywykł do dawnego porządku, podobał mu się tamten stan, nie chciał z niego rezygnować. Wtedy postanowił skorzystać z czegoś, co niegdyś stosował bardzo rzadko. Wszelkie problemy i spory zaczął rozwiązywać pięściami o wiele częściej, niż było to konieczne, wdając się w kolejne bójki, z których prawie zawsze wychodził niemalże nietknięty. Raz tylko poturbowali go nieco mocniej, o czym codziennie przypomina mu szrama ciągnąca się od skroni do ucha.

                Bez wpadania na jakieś życiowe zakręty ukończył studia, zrobił specjalizację, znalazł pracę w zawodzie, przez cały ten czas nie ucząc się odpowiedzialności, a na samą myśl o byciu dojrzałym trzęsąc portkami. Nie zmieniły tego nawet narodziny całkowicie nieplanowanego syna, wpadki z pielęgniarką, który niedawno skończył dziewięć lat, a który od urodzenia nastawiany był przeciwko ojcu. Dlatego Charles pojawia się w życiu małego sporadycznie i sporadycznie ma coś w związku z wychowaniem do powiedzenia.

Schmitt nie ma jakichś specjalnych zdolności. Nie rysuje, nie śpiewa, nie gra na niczym, nie mówi w zatrważającej ilości języków (chociaż po pijaku czasami mu się udaje). Nocami nie ratuje miasta biegając w obcisłych spodniach i pelerynie. Umie za to opowiadać słabe żarty i gotować spaghetti. Brak mu rozumu, ma nieco spaczone sumienie i jakoś nikt jeszcze nie dał rady przemówić mu do rozsądku. Najpierw robi potem myśli. Rzadko chodzi do kina, nie pije herbaty, jara najtańsze fajki. Ostatnio jego mieszkanie jest okupowane przez młodsze rodzeństwo, głównie przez najmłodszą Claire, która najwidoczniej zapomniała, jak kiedyś zamknął ją na dachu. Już od kilku lat pozostaje wierny swojemu kotu Alfredowi i jest całkowicie usatysfakcjonowany tym całkowicie bezproblemowym związkiem.

[Dobry. Mam nadzieję, że się Charlie przyjmie.
Jakby się komuś chciało, to rodzeństwo będzie do przejęcia. Pewnie kiedyś do wolnych postaci dodam.

Jude Law na zdjęciach, moi kochani.]