Scoobert Caulfield

Moi rodzice mają specyficzne poczucie humoru, jeśli chodzi o nadawanie imion dzieciom.

Jestem Scooby. To bardzo ciekawe imię, nieprawdaż? Też tak sądzę. 

I wiesz co? Nawet nieźle mi się z tym żyje, bo pieska z kreskówki łatwo zapamiętać.

S  c  o  o  b  e  r  t      D  a  n  g  e  r   

C  a   u   l   f   i   e   l  D 

│Lat ma 25... │...choć zachowuje się jak dziecko│Obchodzi urodziny siedemnastego lutego│ Rodowity Brytyjczyk z krwi i kości │Rodzice nadal sądzą, że będzie grzecznym chłopcem │Karierę próbuje rozkręcić wokół fotografii i grafiki komputerowej│ale rodzina sądzi, że z tego wyżyć się nie da, więc nadal dostaje kieszonkowe│Singiel, choć chętnie to zmieni│Zwierzątko tropikalne, więc wypierdalaj mi z tą zimą│Ma psa, co się Junkie wabi│In love with rock music│I hope I'm as cool as punk rockers│

"That's the whole trouble. 

You can't ever find a place that's nice and peaceful, because there isn't any. 

You may think there is, but once you get there, when you're not looking, 

somebody'll sneak up and write "Fuck you" right under your nose."

_________________________________________________________________________________________

Urodził się i wychował w Londynie. W sumie, nadal ma ogromny sentyment do tego miasta. Do kraju mniej, ale to pomińmy. Zaczęło się, rzecz jasna, od faktu iż się dziecko urodziło. Spór o imię dla syna toczyło nie tylko samo małżeństwo, z którego się urodził, ale też i cała reszta rodziny. John, Michael, Raphael, Olivier, Joey, Jake, Lawrence, Ryan, Frank, Liam... Szybko poleciało od groma propozycji, ale Chloe i Ronald chcieli nazwać potomka jakoś.. oryginalniej. Duże znaczenie przy tym ma fakt, że mieli już w domu siedmioletnią wówczas Nancy oraz dziesięcioletniego Sidney'a, którzy, jak to dzieci, kreskówki oglądali od rana do wieczora z przerwami na siusiu, czy inne głupoty takie jak szkoła. Właściwie, rzec by było można, że to właśnie rodzeństwo nazwało sobie braciszka tak a nie inaczej. Scooby i tyle. Na nic zdały się narzekania i prośby dziadków, bo rodzicom wybrane imię też przypadło do gustu. Pani w okienku się pewnie nieźle zdziwiła, kiedy ojciec przyjechał zarejestrować dziecko jako Scooberta Dangera Caulfielda. Drugie imię również nie jest przypadkowe. Znaczy.. wtedy może i było, ale dziś opisuje go idealnie. 

_________________________________________________________________________________________

Dzieciństwo spędził w Wielkiej Brytanii, gdzie kłócił się z rodzeństwem o pilota od telewizora, płakał, by rozczulić rodziców, gdy ci nie chcieli kupić mu czegoś w sklepie i takie tam. Rodzinę miał szczęśliwą, choć kompletnie przeciętną. Ojciec mechanik, matka wypełniająca różne dziwne papierki w banku. Nic szczególnego. Dziadkowie często przyjeżdżali, albo Caulfieldowie jeździli do nich, na wieś pod miasto. Wszyscy rozpieszczali Scooby'ego do granic możliwości. Najmłodszy z rodzeństwa, więc najwięcej dostawał. Może i Sid wraz z Nancy nie byli z tego zadowoleni, ale sami stali się nastolatkami  jeszcze zanim braciszek zdążył dobrze wyrosnąć, więc zamiast martwić się młodym, woleli łazić i się ogólnie buntować. Ze swoimi imionami w sumie nie mieli z tym problemu, bo imion po jednej z najsłynniejszych rock&rollowych par wszyscy zazdrościli. Ale wróćmy do Scooberta. W szkole był lubiany, bo od zawsze był otwartym i radosnym człowiekiem. Znajomi i beztroskie życie towarzyszyły mu od zawsze. 

_________________________________________________________________________________________

Kiedy Scooby miał szesnaście lat, jego rodzice odziedziczyli dom, który należał do matki ojca chłopaka. Sęk w tym, że ów dom znajdował się w Stanach Zjednoczonych, a dokładniej na przedmieściach Nowego Orleanu. Najmłodszy Caulfield bardzo chciał tam zamieszkać, mimo że jego bliscy mniej popierali ten pomysł. W tym właśnie momencie przydała się jego pozycja w rodzinie i fakt, że wszyscy chcieli mu dogadzać. Po namowach chłopaka, rodzice zgodzili się i pozwoli synowi wyjechać do Ameryki. Był nastolatkiem, więc nie mógł zostać tam sam. Namówił ukochaną ciocię, by zamieszkała z nim. Christina przebywała w USA od zawsze i rzadko widywała siostrzeńca, ale i tak był jej ulubieńcem. Scooby wyjechał do Luizjany i przeniósł się do tamtejszej szkoły. Na początku nie było idealnie, ale w końcu zaklimatyzował się i... został tam do dzisiaj. Stany Zjednoczone stały się jego nowym domem, mimo że nadal tęskni za UK.

"I still act sometimes like I was only about twelve. 

Everybody says that, especially my father. 

It's partly true, too, but it isn't all true. 

People always think something's all true."

_________________________________________________________________________________________

Swoją karierę zaczął zaraz po studiach. Postanowił zostać grafikiem i nie chciał pomysłu porzucać. Zawsze kręciło go podróżowanie po świecie, choć takiej okazji nigdy nie miał. Chciał wziąć aparat, pójść gdzieś i po prostu popstrykać kilka fotek a później zrobić z nich coś ciekawszego. Głównie dla przyjemności, ale chciałby też pokazać, że może sam się utrzymać. Jakieś dwa lata temu przeprowadził się z przedmieścia do Nowego Orleanu. Znalazł pracę w jednej z agencji reklamowych. Zajmuje się tam właśnie projektami komputerowymi. Podoba mu się to i jak na razie nie chce nic w życiu zmieniać. 

_________________________________________________________________________________________

Jest człowiekiem bardzo zakręconym i nieogarniętym, przy czym bardzo uroczym. Wiecznie zabiegany, zawsze spóźniony. Z jego twarzy nigdy nie schodzi uśmiech, a z głowy nigdy nie wychodzi pozytywne myślenie i ogólna radość. Carpe diem. Życie jest za krótkie na zmartwienia, więc mimo problemów dorosłości nadal jest niepoprawnym optymistą, romantykiem, bezpruderyjnym popaprańcem i beztroskim dzieckiem w ciele przeciętnego faceta. Typ człowieka do rany przyłóż. Choć raczej superbohaterem w obcisłych gatkach to by nie chciał być. Pomocny, zawsze chętny wysłuchać trosk i narzekań, choć sam nigdy się nie skarży i raczej nie pokazuje, że coś go gryzie. Jest bardzo bezpośredni, często żartuje, ironizuje i flirtuje. Najpierw mówi, później myśli. Na pewno nie jest tchórzem, jak jego kreskówkowy pierwowzór. Gdyby ktoś chciał go zabić, to pewnie najpierw wybuchnąłby gromkim śmiechem, a zaraz po tym tarzał by się po podłodze, rechocząc jak głupi, co na bank zdezorientowałoby napastnika. Scooby jest też bardzo otwarty i gadatliwy. Łatwo nawiązuje nowe znajomości i prawie niczego przed ludźmi nie ukrywa. No właśnie prawie niczego. Każdy ma przecież takie małe, nieważne i nic nieznaczące sekreciki, prawda?

_________________________________________________________________________________________

To może trochę o wyglądzie? Cóż. Scooby wcale nie jest brązowy w czarne plamy i nie ma nienaturalnie długich nóg. Jest przeciętnym człowiekiem. Pod wieloma względami, ale nie z każdej strony. Z tłumu nie wyróżniają go czarne, rozczochrane włosy, które czasem farbuje na coś w rodzaju blondu, ani kompletnie zwyczajna postura, czy ten marny metr siedemdziesiąt dwa wzrostu. Zielone oczy też nie specjalnie przyciągają spojrzenia przypadkowych przechodniów, bo kto spiesząc się do pracy gapi się na czyjeś tęczówki? Jest jednak też coś, przez co mógłby się zdradzić, gdyby był złoczyńcą i okradłby bank, gdzie nagrałby go kamery video. Tatuaże. Przecież to znak rozpoznawczy i ciężki do podrobienia kawałek człowieka. Scooby wytatuował sobie prawie całe ręce i zaoszczędził nieco tuszu na klatkę piersiową. Mimo że często przykrywa ów dzieła bluzą, to i tak często można je podziwiać. 

"There's a boy who fogs his world and now he's getting lazy 

There's no motivation and frustration makes him crazy 

He makes a plan to take a stand but always ends up sitting. 

Someone help him up or he's gonna end up quitting."

_________________________________________________________________________________________

Kartę będę jeszcze uzupełniać, bo na bank coś pominęłam.

Ale nie jest źle.
Na gifach pan Billie Joe Armstrong, a cytaty z The Catcher in the Rye ( pol. Buszujący w Zbożu) oraz z piosenki Who Wrote Holden Caulfield?

Powiązania - zawsze. Wątki - byle ciekawe, ale i te mniej pasjonujące będę ciągnąć.

Lubię zaczynać, kiedy ktoś rzuci pomysł. A jeśli sama widzę wspólną nić, to proponuję. Choć to rzadkość, przyznam szczerze.

Ave.